Bring on the change! (Φερ' τα ρέστα!)

Χθες το βράδυ έπινα μια μπυρίτσα με τους γνωστούς-αγνώστους Μαρίνο και Βλάση, συζητώντας τα δικά μας. Η συζήτηση περιελάμβανε από βλαστοκύτταρα και ρετρο-ιούς, μέχρι το αν υπάρχει ελεύθερη βούληση και αν το Iron Sky είναι καλή ταινία. Κάτι που μου είπε ο Μαρίνος, και φάνηκε να βρίσκει και τον Βλάση σύμφωνο, είναι ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας, βάζοντας έστω μια ιδέα στο μυαλό ενός ανθρώπου. Σύμφωνοι, μπορεί αυτός ο άνθρωπος να την μεταδώσει σε κάποιον άλλο, και αυτός ο άλλος να καταλήξει πλανητάρχης και να αλλάξει τον κόσμο για το καλύτερο, αλλά εγώ παραμένω απαισιόδοξος. Όχι ότι τα έχω παρατήσει, προσπαθώ με όποιο τρόπο έχω εύκαιρο να αλλάξω τα πράγματα προς μια κατεύθυνση που εγώ και η λογική μου θεωρούν καλύτερη. Το αν αυτό το κάνω για να νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου, ή για να αλλάξω το μικρόκοσμο μου (αφού είπαμε είμαι απαισιόδοξος και δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι δραματικά από τις κινήσεις μου), είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο, δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή.

Και γιατί είμαι απαισιόδοξος; Να δώσω ένα μικρο παράδειγμα... σκεφτόμουν σήμερα πάλι ένα σημείωμα που διάβασα τελευταία. Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά έχουμε μια σειρά από πολιτικές αυτοκτονίες στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό (χώρια από τις άλλες), η μια μάλιστα ήταν στην κεντρικότερη πλατεία της Ελλάδας, στην πλατεία συντάγματος, απέναντι από την Ελληνική βουλή. Γι' αυτό το σημείωμα μιλάω. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει μεν για τους προσωπικούς τους λόγους, αλλά κυρίως για πολιτικούς, ελπίζοντας ότι θα δώσουν το έναυσμα για μία αλλαγή στην κοινωνία μας. Και βλέπω ότι η μια αυτοκτονία πέρασε στα ψιλά γράμματα, ενώ οι υπόλοιπες δεν έφτασαν καν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (και αποχαύνωσης). Αλλά και αυτή η μία αυτοκτονία, πίστευα (το ίδιο ίσως και ο κύριος που πήρε την ζωή του) ότι θα αφυπνίσει με κάποιο τρόπο τον ελληνικό λαό.
Αλλά μάταια. Όλοι φαίνεται να συνεχίζουν στον ίδιο δρόμο, να συζητάνε για το πως θα χάσουν λιγότερα χρήματα και άλλα παρόμοια. Αντί να ξυπνήσουν και να κάνουν μια προσπάθεια για αλλαγή. Τι αξία έχει μια ανθρώπινη ζωή μπροστά στο χρηματοπιστωτικό σύστημα; Για μένα, ατελείωτη, αλλά στη σύγχρονη Ελλάδα μάλλον καμία.

Δεν ξέρω με ποιά μέθοδο, αλλά πρέπει να βρούμε κάποιο τρόπο να απαλλαγούμε από αυτά που μας φέρνει το χρήμα, αν και από τη χθεσινή συζήτηση οι φίλοι με έπεισαν σε μεγάλο βαθμό (αλλά όχι τελείως, δεν πρόλαβα να αναπτύξω την ιδέα μου) ότι κάτι τέτοιο θα απαιτούσε αλλαγή της παγκόσμιας κοινωνίας, κάτι μάλλον απίθανο.
Και έτσι εγώ παραμένω απαισιόδοξος, αλλά συνεχίζω να μιλάω γιά αυτά που πιστεύω και να ψάχνω για να μάθω περισσότερα, ώστε η άποψη μου να είναι πιό σωστά διαμορφωμένη. Και αν στην πορεία γίνει αυτό που λένε οι φίλοι, δηλαδή να δώσω για παράδειγμα σε κάποιον (έστω και με διαφορετικές απόψεις από εμένα) το έναυσμα για δράση, καλοδεχούμενο. Είμαστε εδώ και μαζί για να αλληλοεπιδρούμε εξάλλου, και γι' αυτό θα ήθελα να διαβάσω τις απόψεις σας πάνω στο θέμα.


Υ.Γ.1 Δεν βγάλατε νόημα απο τα παραπάνω γιατί είναι μπερδεμένα; Λοιπόν, ούτε και εγώ!
Υ.Γ.2 Οι φίλοι βασικά δεν ενοούσαν οτι μπορούμε να αλλάξουμε τα παντα σε καθολικό βαθμό, αλλά να αλλάξουμε τον κόσμο "μας". Κάτι είναι και αυτό...

Το φυλάς?

Αγαπητοί φίλοι και φίλες οδηγοί, σήμερα θέλω να σας μιλήσω για μια επαναστατική τεχνολογία που τοποθετείτε στα αυτοκίνητα και λοιπά οχήματα τον τελευταίο καιρό. Τα περισσότερα οχήματα στην χώρα μας είναι ήδη εξοπλισμένα με το εν λόγο σύστημα, ενώ μπορεί με μικρή τροποποίηση να τοποθετηθεί και σε όσα οχήματα δεν διαθέτουν. Το σύστημα χρησιμοποιείτε όταν στρίβουμε, αλλάζουμε πορεία ή σταθμεύουμε, και είναι αυτό που στα Ελληνικά ονομάζουμε ΦΛΑΣ. Α, το ξέρετε ήδη είπατε; Τότε γιατί το 80% από εσάς δεν το χρησιμοποιεί για καμία από τις παραπάνω χρήσεις, πρέπει εγώ να ρίχνω τα χαρτιά για να μαντέψω τι ακριβώς θέλετε να κάνετε κάθε φορά που πατάτε φρένο τελευταία στιγμή χωρίς να διαφαίνεται κάποιος λόγος ανάγκης και χωρίς να δίνετε σήμα για το τι θέλετε να κάνετε; Είναι τοποθετημένο εκεί αριστερά από το τιμόνι σας, δεν σας αυξάνει τον λογαριασμό της ΔΕΗ, και αν σας έχει καεί η λάμπα έχει στα βενζινάδικα με μισό ευρώ. Γυμνάζετε και τον καρπό σας που έχει κολλήσει στο κινητό τόση ώρα. Ξέρω ότι όσοι δεν χρησιμοποιείτε φλας μάλλον δεν διαβάζετε και αυτό, αλλά εγώ είμαι εδώ και τα λέω για να με διαβάζω και να γουστάρω, στην υγειά μου λοιπόν!

Λίγη γκρίνια ακόμα

Σε αυτό το πόστ θα κάνω κάτι που μου αρέσει πολύ, θα γκρινιάξω λίγο, μιας και ο φίλος μου ο Μαρίνος λέει ότι δεν το κάνω συχνά τελευταία και του έχει λείψει, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά (χεχε).
Αφορμή, η αίσθηση που μου έχει δημιουργηθεί τις τελευταίες μέρες ότι αυτή η χώρα κάνει τα πάντα για να μου δείξει ότι η ζωή μου δεν έχει καμία άξια, και ότι δεν θα δίσταζε να μου την πάρει σε μια στιγμή, χωρίς μάλιστα να υπάρχει κάποιος λόγος. Και όταν λέω χώρα, δεν εννοώ μόνο το κράτος, αλλά και τους πολίτες.
Μου δείχνει κάθε μέρα πως δεν αξίζει να ζω, γιατί πολιτισμικά και πολιτιστικά όταν αλλάζει κάτι, θα είναι προς το χειρότερο.
Βγαίνω να πάω στη δουλεία μου, και μέσα σε ένα χιλιόμετρο αντιπετωπίζω νταλίκες να περνάνε διασταυρώσεις με στοπ μπροστά μου χωρίς να σταματήσουν (στο παρατσάκ την γλίτωσα), και κυρίες που μιλάνε στο κινητό και παραβιάζουν προτεραιότητες, και σε βλέπουν να έρχεσαι φρεναριστός (ευτυχώς που πήγαινα σιγά) και σου πατάνε και κόρνα και σε βρίζουν και από πάνω!
Και μένω σε χωριό να φανταστείτε, που δεν έχει πολύ κίνηση τριγύρω.
Αγαπητοί κύριοι και κυρίες, νταλικέρηδες και νοικοκυρές, την επόμενη φορά που θα το κάνετε αυτό, ίσως να μην είμαι εγώ εκεί, που έχω τα μάτια μου 14 και προλαβαίνω να πατήσω και φρένο. Ίσως να είναι το παιδί σας με ποδήλατο και να το περάσετε από πάνω. Πρέπει να σκοτώσετε δηλαδή για να καταλάβετε;
Και με όλη την κοινωνική και πολιτική σας δράση, θέλετε να διώξετε τα παιδία σας σε άλλη χώρα, ή απλά να τα κάνετε μίζερα;
Με αυτά και πολλά άλλα μου δίνεται συνεχώς η εντύπωση ότι κάνουν τα πάντα για να πουν ότι άσχετα με το ποιος είμαι, ο πιο καλός ή πιο κακός άνθρωπος, ο πιο μορφωμένος ή όχι, ο πιο έξυπνος η κουτός, η ζωή μου δεν έχει καμία αξία, ούτε σε απόλυτα νούμερα, ούτε ως ποιότητα και νόημα.
Και δεν είμαι και κανένας "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" ελληνάρας, είμαι απόλυτα συμβιβασμένος με το γεγονός ότι είμαι μια σταγόνα στον ωκεανό, ένας κόκκος σκόνη στο κοσμικό σύμπαν, και παρ'όλα αυτά μου δημιουργούν αυτό το αίσθημα, τη στιγμή που το μόνο που θέλω να κάνω είναι να ζήσω τη ζωή μου όμορφα, με αυτούς που αγαπώ.
Και έτσι κάποιες στιγμές που έρχεται στο μυαλό να τα παρατήσω όλα και να πάω στην California, ή στη Νέα Ζηλανδία, ή δεν ξέρω και εγώ που αλλού, και να κάνω μια νέα αρχή από το μηδέν (όχι πως εκεί θα είναι απαραίτητα πολύ διαφορετικά τα πράγματα σε αυτό το θέμα).
Και κάποιες άλλες στιγμές με πιάνει το πείσμα, και λέω όχι, θα κάτσω και θα το παλέψω, θα κάνω το δικό μου. Αρκεί να μην με πετύχει κάποιος από τους δεκάδες που με σημαδεύουν στον δρόμο ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ....

Rain & Sunshine - the beginning

Sunshine don't come on Sunday mornings

Αυτό το blog ήθελα να το ξεκινήσω εδώ και μήνες, ίσως χρόνια.
Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξει τον κόσμο.
Ελάχιστοι θα το διαβάσουν, και ακόμα πιο λίγοι θα αφιερώσουν τον χρόνο να καταλάβουν το τι ακριβώς εννοώ με αυτά που γράφω.
Πιθανώς να μην το στείλω ούτε σε φίλους.
Παρ'όλα αυτά εδώ είμαι και το γράφω. Χρειάστηκε να γίνει κάτι παράδοξο για να ξεκινήσω όμως.
Η ώρα είναι 5 το πρωί, ξύπνησα από άπνοια (ξέρετε, λίγο η ζεστή, λίγο είχε μείνει το δωμάτιο από οξυγόνο, λίγο το ένα κλεισμένο ρουθούνι και το άλλο μισό να λειτουργεί...).
Και αντί ως συνήθως να προσπαθήσω να ξανακοιμηθώ για να πάω για δουλεία το πρωί, αποφάσισα να ξεκινήσω εδώ.
Ο λόγος; Το όνειρο που έβλεπα όταν ξύπνησα. Και το γράφω, όχι τόσο για να μοιραστώ το όνειρο αυτό καθ'εαυτό μαζί σας, αλλά το τι κρύβεται από πίσω.
Καταλύτης για το όνειρο ήταν μια βόλτα για μπύρα με τον φίλο μου τον Βλάση (γεια σου φίλε!), και μετά από 2 μπύρες φαίνεται ήρθε η έμπνευση στον ύπνο. Όπως μου έλεγε ο φίλος μου ο Δημήτρης που δουλεύουμε μαζί (γεια σου και εσένα φίλε!) για τον φίλο μας τον Μήτσο, ο οποίος του είχε στείλει ένα καταπληκτικό  μουσικό κομμάτι που είχε γράψει στον υπολογιστή του με την κιθάρα του και προγραμματίζοντας τα υπόλοιπα, και μετά δεν μπορούσε να το ξαναπαίξει ή να το θυμηθεί, γιατί όταν το έγραφε είχε πιει μισό μπουκάλι βότκα!
Έτσι και εγώ, θυμάμαι το τέλος από ένα μακρύ όνειρο. Ήμουν λέει με κάποιον (μάλλον με κάποια, με την κοπέλα μου) και είχαμε μια φιλοσοφική συζήτηση σε βαθος. Και ταυτόχρονα είχα βάλει σε κάποιο πικάπ που βρισκόταν στον χώρο (ξέρετε πως αλλάζουν λίγο οι χώροι κτλ στα όνειρα) ένα 10' EP των Faith No More, το οποίο έβλεπα κανονικά στον ύπνο μου, με το φαγωμένο από τα χρόνια εξώφυλλο του, με τις αφεντομουτσούνες τους μπροστά, τα γραφικά και τους τίτλους τους από πίσω, με χρωματισμούς που μόνο αυτοί θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει κάπου στην καριέρα τους.
Και ταυτόχρονα με όλα αυτά, άκουγα και ολόκληρα τα 6 κομμάτια, κανονικά με ενορχήστρωση Faith No More και με τον Patton να τραγουδά με τον χαρακτηριστικό του τρόπο από πάνω.
Και μου έκαναν εντύπωση λέει οι στίχοι, μου άρεσαν, και κοίταξα και είδα λέει ότι είναι από κάποιο δοκίμιο του Williiam Blake.
Και γι'αυτό βρήκα (στο youtube σε pc?) και ένα βίντεο από την εποχή του ep, όπου είχε συνέντευξη του Patton να μιλά για το πως ήρθε η ιδέα για το άλμπουμ, και για το δοκίμιο του Blake και για διάφορα άλλα, μερικά από τα οποία τα θυμάμαι ακόμα, παρ'όλο που έχουν περάσει πάνω από 45 λεπτά που ξύπνησα, και συνήθως δεν θυμάμαι όνειρα. Και από πίσω από την συνέντευξη στο βίντεο έπαιζαν κλιπάκια από τα τραγούδια.
Για να τα πάρουμε όλα από την αρχή για να δούμε τι έγινε εδώ. Είχα πιει δυο μπύρες με τον φίλο και κοιμόμουν. Και μέσα σε μια στιγμή ο εγκέφαλος μου δημιούργησε όλα αυτά, να βρίσκομαι κάπου και να κάνω φιλοσοφική συζήτηση με την κοπέλα μου, ενώ δημιούργησε ταυτόχρονα ένα ολόκληρο άλμπουμ με μουσική σύνθεσης Faith No More, της οποίας ακόμα και τώρα θυμάμαι σημεία, με στίχους από William Blake, με το εξώφυλλο του, με το βίντεο με τη  συνέντευξη του Patton.
Όλα αυτά με απόλυτη συνέπεια, μαζί και ταυτόχρονα, χωρίς μάλιστα να είμαι κάποιος μεγάλος φαν του συγκροτήματος, ή να έχω αφιερώσει και πολύ χρόνο να ακούω τη δικογραφία τους, λίγα και συγκεκριμένα έχω ακούσει, και σποραδικά.
Μέσα από αυτή τη μακροσκελή ιστορία θέλω να σας πω ότι το μυαλό σας είναι καταπληκτικό, έχει μια ατελείωτη δύναμη για δημιουργία, τόσο δυνατή που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο γύρω σας.
Μην το αφήνετε λοιπόν, χρησιμοποιήστε το, πάντα με στόχο το καλύτερο όμως.
Και έτσι ξεκίνησε και αυτό το blog...
Να'στε καλά!

Rain don't come on Sunday morning