Sunshine don't come on Sunday mornings
Αυτό το blog ήθελα να το ξεκινήσω εδώ και μήνες, ίσως χρόνια.
Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξει τον κόσμο.
Ελάχιστοι θα το διαβάσουν, και ακόμα πιο λίγοι θα αφιερώσουν τον χρόνο να καταλάβουν το τι ακριβώς εννοώ με αυτά που γράφω.
Πιθανώς να μην το στείλω ούτε σε φίλους.
Παρ'όλα αυτά εδώ είμαι και το γράφω. Χρειάστηκε να γίνει κάτι παράδοξο για να ξεκινήσω όμως.
Η ώρα είναι 5 το πρωί, ξύπνησα από άπνοια (ξέρετε, λίγο η ζεστή, λίγο είχε μείνει το δωμάτιο από οξυγόνο, λίγο το ένα κλεισμένο ρουθούνι και το άλλο μισό να λειτουργεί...).
Και αντί ως συνήθως να προσπαθήσω να ξανακοιμηθώ για να πάω για δουλεία το πρωί, αποφάσισα να ξεκινήσω εδώ.
Ο λόγος; Το όνειρο που έβλεπα όταν ξύπνησα. Και το γράφω, όχι τόσο για να μοιραστώ το όνειρο αυτό καθ'εαυτό μαζί σας, αλλά το τι κρύβεται από πίσω.
Καταλύτης για το όνειρο ήταν μια βόλτα για μπύρα με τον φίλο μου τον Βλάση (γεια σου φίλε!), και μετά από 2 μπύρες φαίνεται ήρθε η έμπνευση στον ύπνο. Όπως μου έλεγε ο φίλος μου ο Δημήτρης που δουλεύουμε μαζί (γεια σου και εσένα φίλε!) για τον φίλο μας τον Μήτσο, ο οποίος του είχε στείλει ένα καταπληκτικό μουσικό κομμάτι που είχε γράψει στον υπολογιστή του με την κιθάρα του και προγραμματίζοντας τα υπόλοιπα, και μετά δεν μπορούσε να το ξαναπαίξει ή να το θυμηθεί, γιατί όταν το έγραφε είχε πιει μισό μπουκάλι βότκα!
Έτσι και εγώ, θυμάμαι το τέλος από ένα μακρύ όνειρο. Ήμουν λέει με κάποιον (μάλλον με κάποια, με την κοπέλα μου) και είχαμε μια φιλοσοφική συζήτηση σε βαθος. Και ταυτόχρονα είχα βάλει σε κάποιο πικάπ που βρισκόταν στον χώρο (ξέρετε πως αλλάζουν λίγο οι χώροι κτλ στα όνειρα) ένα 10' EP των Faith No More, το οποίο έβλεπα κανονικά στον ύπνο μου, με το φαγωμένο από τα χρόνια εξώφυλλο του, με τις αφεντομουτσούνες τους μπροστά, τα γραφικά και τους τίτλους τους από πίσω, με χρωματισμούς που μόνο αυτοί θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει κάπου στην καριέρα τους.
Και ταυτόχρονα με όλα αυτά, άκουγα και ολόκληρα τα 6 κομμάτια, κανονικά με ενορχήστρωση Faith No More και με τον Patton να τραγουδά με τον χαρακτηριστικό του τρόπο από πάνω.
Και μου έκαναν εντύπωση λέει οι στίχοι, μου άρεσαν, και κοίταξα και είδα λέει ότι είναι από κάποιο δοκίμιο του Williiam Blake.
Και γι'αυτό βρήκα (στο youtube σε pc?) και ένα βίντεο από την εποχή του ep, όπου είχε συνέντευξη του Patton να μιλά για το πως ήρθε η ιδέα για το άλμπουμ, και για το δοκίμιο του Blake και για διάφορα άλλα, μερικά από τα οποία τα θυμάμαι ακόμα, παρ'όλο που έχουν περάσει πάνω από 45 λεπτά που ξύπνησα, και συνήθως δεν θυμάμαι όνειρα. Και από πίσω από την συνέντευξη στο βίντεο έπαιζαν κλιπάκια από τα τραγούδια.
Για να τα πάρουμε όλα από την αρχή για να δούμε τι έγινε εδώ. Είχα πιει δυο μπύρες με τον φίλο και κοιμόμουν. Και μέσα σε μια στιγμή ο εγκέφαλος μου δημιούργησε όλα αυτά, να βρίσκομαι κάπου και να κάνω φιλοσοφική συζήτηση με την κοπέλα μου, ενώ δημιούργησε ταυτόχρονα ένα ολόκληρο άλμπουμ με μουσική σύνθεσης Faith No More, της οποίας ακόμα και τώρα θυμάμαι σημεία, με στίχους από William Blake, με το εξώφυλλο του, με το βίντεο με τη συνέντευξη του Patton.
Όλα αυτά με απόλυτη συνέπεια, μαζί και ταυτόχρονα, χωρίς μάλιστα να είμαι κάποιος μεγάλος φαν του συγκροτήματος, ή να έχω αφιερώσει και πολύ χρόνο να ακούω τη δικογραφία τους, λίγα και συγκεκριμένα έχω ακούσει, και σποραδικά.
Μέσα από αυτή τη μακροσκελή ιστορία θέλω να σας πω ότι το μυαλό σας είναι καταπληκτικό, έχει μια ατελείωτη δύναμη για δημιουργία, τόσο δυνατή που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο γύρω σας.
Μην το αφήνετε λοιπόν, χρησιμοποιήστε το, πάντα με στόχο το καλύτερο όμως.
Και έτσι ξεκίνησε και αυτό το blog...
Να'στε καλά!
Rain don't come on Sunday morning
Αυτό το blog ήθελα να το ξεκινήσω εδώ και μήνες, ίσως χρόνια.
Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξει τον κόσμο.
Ελάχιστοι θα το διαβάσουν, και ακόμα πιο λίγοι θα αφιερώσουν τον χρόνο να καταλάβουν το τι ακριβώς εννοώ με αυτά που γράφω.
Πιθανώς να μην το στείλω ούτε σε φίλους.
Παρ'όλα αυτά εδώ είμαι και το γράφω. Χρειάστηκε να γίνει κάτι παράδοξο για να ξεκινήσω όμως.
Η ώρα είναι 5 το πρωί, ξύπνησα από άπνοια (ξέρετε, λίγο η ζεστή, λίγο είχε μείνει το δωμάτιο από οξυγόνο, λίγο το ένα κλεισμένο ρουθούνι και το άλλο μισό να λειτουργεί...).
Και αντί ως συνήθως να προσπαθήσω να ξανακοιμηθώ για να πάω για δουλεία το πρωί, αποφάσισα να ξεκινήσω εδώ.
Ο λόγος; Το όνειρο που έβλεπα όταν ξύπνησα. Και το γράφω, όχι τόσο για να μοιραστώ το όνειρο αυτό καθ'εαυτό μαζί σας, αλλά το τι κρύβεται από πίσω.
Καταλύτης για το όνειρο ήταν μια βόλτα για μπύρα με τον φίλο μου τον Βλάση (γεια σου φίλε!), και μετά από 2 μπύρες φαίνεται ήρθε η έμπνευση στον ύπνο. Όπως μου έλεγε ο φίλος μου ο Δημήτρης που δουλεύουμε μαζί (γεια σου και εσένα φίλε!) για τον φίλο μας τον Μήτσο, ο οποίος του είχε στείλει ένα καταπληκτικό μουσικό κομμάτι που είχε γράψει στον υπολογιστή του με την κιθάρα του και προγραμματίζοντας τα υπόλοιπα, και μετά δεν μπορούσε να το ξαναπαίξει ή να το θυμηθεί, γιατί όταν το έγραφε είχε πιει μισό μπουκάλι βότκα!
Έτσι και εγώ, θυμάμαι το τέλος από ένα μακρύ όνειρο. Ήμουν λέει με κάποιον (μάλλον με κάποια, με την κοπέλα μου) και είχαμε μια φιλοσοφική συζήτηση σε βαθος. Και ταυτόχρονα είχα βάλει σε κάποιο πικάπ που βρισκόταν στον χώρο (ξέρετε πως αλλάζουν λίγο οι χώροι κτλ στα όνειρα) ένα 10' EP των Faith No More, το οποίο έβλεπα κανονικά στον ύπνο μου, με το φαγωμένο από τα χρόνια εξώφυλλο του, με τις αφεντομουτσούνες τους μπροστά, τα γραφικά και τους τίτλους τους από πίσω, με χρωματισμούς που μόνο αυτοί θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει κάπου στην καριέρα τους.
Και ταυτόχρονα με όλα αυτά, άκουγα και ολόκληρα τα 6 κομμάτια, κανονικά με ενορχήστρωση Faith No More και με τον Patton να τραγουδά με τον χαρακτηριστικό του τρόπο από πάνω.
Και μου έκαναν εντύπωση λέει οι στίχοι, μου άρεσαν, και κοίταξα και είδα λέει ότι είναι από κάποιο δοκίμιο του Williiam Blake.
Και γι'αυτό βρήκα (στο youtube σε pc?) και ένα βίντεο από την εποχή του ep, όπου είχε συνέντευξη του Patton να μιλά για το πως ήρθε η ιδέα για το άλμπουμ, και για το δοκίμιο του Blake και για διάφορα άλλα, μερικά από τα οποία τα θυμάμαι ακόμα, παρ'όλο που έχουν περάσει πάνω από 45 λεπτά που ξύπνησα, και συνήθως δεν θυμάμαι όνειρα. Και από πίσω από την συνέντευξη στο βίντεο έπαιζαν κλιπάκια από τα τραγούδια.
Για να τα πάρουμε όλα από την αρχή για να δούμε τι έγινε εδώ. Είχα πιει δυο μπύρες με τον φίλο και κοιμόμουν. Και μέσα σε μια στιγμή ο εγκέφαλος μου δημιούργησε όλα αυτά, να βρίσκομαι κάπου και να κάνω φιλοσοφική συζήτηση με την κοπέλα μου, ενώ δημιούργησε ταυτόχρονα ένα ολόκληρο άλμπουμ με μουσική σύνθεσης Faith No More, της οποίας ακόμα και τώρα θυμάμαι σημεία, με στίχους από William Blake, με το εξώφυλλο του, με το βίντεο με τη συνέντευξη του Patton.
Όλα αυτά με απόλυτη συνέπεια, μαζί και ταυτόχρονα, χωρίς μάλιστα να είμαι κάποιος μεγάλος φαν του συγκροτήματος, ή να έχω αφιερώσει και πολύ χρόνο να ακούω τη δικογραφία τους, λίγα και συγκεκριμένα έχω ακούσει, και σποραδικά.
Μέσα από αυτή τη μακροσκελή ιστορία θέλω να σας πω ότι το μυαλό σας είναι καταπληκτικό, έχει μια ατελείωτη δύναμη για δημιουργία, τόσο δυνατή που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο γύρω σας.
Μην το αφήνετε λοιπόν, χρησιμοποιήστε το, πάντα με στόχο το καλύτερο όμως.
Και έτσι ξεκίνησε και αυτό το blog...
Να'στε καλά!
Rain don't come on Sunday morning
Σου εύχομαι ολόψυχα καλή αρχή! Όσο υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν, θα υπάρχουν και άνθρωποι που διαβάζουν. Αναμένουμε το επόμενο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή