Σε αυτό το πόστ θα κάνω κάτι που μου αρέσει πολύ, θα γκρινιάξω λίγο, μιας και ο φίλος μου ο Μαρίνος λέει ότι δεν το κάνω συχνά τελευταία και του έχει λείψει, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά (χεχε).
Αφορμή, η αίσθηση που μου έχει δημιουργηθεί τις τελευταίες μέρες ότι αυτή η χώρα κάνει τα πάντα για να μου δείξει ότι η ζωή μου δεν έχει καμία άξια, και ότι δεν θα δίσταζε να μου την πάρει σε μια στιγμή, χωρίς μάλιστα να υπάρχει κάποιος λόγος. Και όταν λέω χώρα, δεν εννοώ μόνο το κράτος, αλλά και τους πολίτες.
Μου δείχνει κάθε μέρα πως δεν αξίζει να ζω, γιατί πολιτισμικά και πολιτιστικά όταν αλλάζει κάτι, θα είναι προς το χειρότερο.
Βγαίνω να πάω στη δουλεία μου, και μέσα σε ένα χιλιόμετρο αντιπετωπίζω νταλίκες να περνάνε διασταυρώσεις με στοπ μπροστά μου χωρίς να σταματήσουν (στο παρατσάκ την γλίτωσα), και κυρίες που μιλάνε στο κινητό και παραβιάζουν προτεραιότητες, και σε βλέπουν να έρχεσαι φρεναριστός (ευτυχώς που πήγαινα σιγά) και σου πατάνε και κόρνα και σε βρίζουν και από πάνω!
Και μένω σε χωριό να φανταστείτε, που δεν έχει πολύ κίνηση τριγύρω.
Αγαπητοί κύριοι και κυρίες, νταλικέρηδες και νοικοκυρές, την επόμενη φορά που θα το κάνετε αυτό, ίσως να μην είμαι εγώ εκεί, που έχω τα μάτια μου 14 και προλαβαίνω να πατήσω και φρένο. Ίσως να είναι το παιδί σας με ποδήλατο και να το περάσετε από πάνω. Πρέπει να σκοτώσετε δηλαδή για να καταλάβετε;
Και με όλη την κοινωνική και πολιτική σας δράση, θέλετε να διώξετε τα παιδία σας σε άλλη χώρα, ή απλά να τα κάνετε μίζερα;
Με αυτά και πολλά άλλα μου δίνεται συνεχώς η εντύπωση ότι κάνουν τα πάντα για να πουν ότι άσχετα με το ποιος είμαι, ο πιο καλός ή πιο κακός άνθρωπος, ο πιο μορφωμένος ή όχι, ο πιο έξυπνος η κουτός, η ζωή μου δεν έχει καμία αξία, ούτε σε απόλυτα νούμερα, ούτε ως ποιότητα και νόημα.
Και δεν είμαι και κανένας "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" ελληνάρας, είμαι απόλυτα συμβιβασμένος με το γεγονός ότι είμαι μια σταγόνα στον ωκεανό, ένας κόκκος σκόνη στο κοσμικό σύμπαν, και παρ'όλα αυτά μου δημιουργούν αυτό το αίσθημα, τη στιγμή που το μόνο που θέλω να κάνω είναι να ζήσω τη ζωή μου όμορφα, με αυτούς που αγαπώ.
Και έτσι κάποιες στιγμές που έρχεται στο μυαλό να τα παρατήσω όλα και να πάω στην California, ή στη Νέα Ζηλανδία, ή δεν ξέρω και εγώ που αλλού, και να κάνω μια νέα αρχή από το μηδέν (όχι πως εκεί θα είναι απαραίτητα πολύ διαφορετικά τα πράγματα σε αυτό το θέμα).
Και κάποιες άλλες στιγμές με πιάνει το πείσμα, και λέω όχι, θα κάτσω και θα το παλέψω, θα κάνω το δικό μου. Αρκεί να μην με πετύχει κάποιος από τους δεκάδες που με σημαδεύουν στον δρόμο ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ....
Αφορμή, η αίσθηση που μου έχει δημιουργηθεί τις τελευταίες μέρες ότι αυτή η χώρα κάνει τα πάντα για να μου δείξει ότι η ζωή μου δεν έχει καμία άξια, και ότι δεν θα δίσταζε να μου την πάρει σε μια στιγμή, χωρίς μάλιστα να υπάρχει κάποιος λόγος. Και όταν λέω χώρα, δεν εννοώ μόνο το κράτος, αλλά και τους πολίτες.
Μου δείχνει κάθε μέρα πως δεν αξίζει να ζω, γιατί πολιτισμικά και πολιτιστικά όταν αλλάζει κάτι, θα είναι προς το χειρότερο.
Βγαίνω να πάω στη δουλεία μου, και μέσα σε ένα χιλιόμετρο αντιπετωπίζω νταλίκες να περνάνε διασταυρώσεις με στοπ μπροστά μου χωρίς να σταματήσουν (στο παρατσάκ την γλίτωσα), και κυρίες που μιλάνε στο κινητό και παραβιάζουν προτεραιότητες, και σε βλέπουν να έρχεσαι φρεναριστός (ευτυχώς που πήγαινα σιγά) και σου πατάνε και κόρνα και σε βρίζουν και από πάνω!
Και μένω σε χωριό να φανταστείτε, που δεν έχει πολύ κίνηση τριγύρω.
Αγαπητοί κύριοι και κυρίες, νταλικέρηδες και νοικοκυρές, την επόμενη φορά που θα το κάνετε αυτό, ίσως να μην είμαι εγώ εκεί, που έχω τα μάτια μου 14 και προλαβαίνω να πατήσω και φρένο. Ίσως να είναι το παιδί σας με ποδήλατο και να το περάσετε από πάνω. Πρέπει να σκοτώσετε δηλαδή για να καταλάβετε;
Και με όλη την κοινωνική και πολιτική σας δράση, θέλετε να διώξετε τα παιδία σας σε άλλη χώρα, ή απλά να τα κάνετε μίζερα;
Με αυτά και πολλά άλλα μου δίνεται συνεχώς η εντύπωση ότι κάνουν τα πάντα για να πουν ότι άσχετα με το ποιος είμαι, ο πιο καλός ή πιο κακός άνθρωπος, ο πιο μορφωμένος ή όχι, ο πιο έξυπνος η κουτός, η ζωή μου δεν έχει καμία αξία, ούτε σε απόλυτα νούμερα, ούτε ως ποιότητα και νόημα.
Και δεν είμαι και κανένας "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" ελληνάρας, είμαι απόλυτα συμβιβασμένος με το γεγονός ότι είμαι μια σταγόνα στον ωκεανό, ένας κόκκος σκόνη στο κοσμικό σύμπαν, και παρ'όλα αυτά μου δημιουργούν αυτό το αίσθημα, τη στιγμή που το μόνο που θέλω να κάνω είναι να ζήσω τη ζωή μου όμορφα, με αυτούς που αγαπώ.
Και έτσι κάποιες στιγμές που έρχεται στο μυαλό να τα παρατήσω όλα και να πάω στην California, ή στη Νέα Ζηλανδία, ή δεν ξέρω και εγώ που αλλού, και να κάνω μια νέα αρχή από το μηδέν (όχι πως εκεί θα είναι απαραίτητα πολύ διαφορετικά τα πράγματα σε αυτό το θέμα).
Και κάποιες άλλες στιγμές με πιάνει το πείσμα, και λέω όχι, θα κάτσω και θα το παλέψω, θα κάνω το δικό μου. Αρκεί να μην με πετύχει κάποιος από τους δεκάδες που με σημαδεύουν στον δρόμο ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου