Ανάσταση τα Χριστούγεννα

Η πολιτική σκηνή του έθνους σε ανάταση. Πήραμε χρήμα (το που θα πάει δεν το αναλύω).
Αναβαθμιστήκαμε από τους οίκους αξιολόγησης. (Χα!)
Οι τράπεζες θα ανακεφαλοποιηθούν και θα ξαναδανειστούν ζεστό, φθηνό χρήμα. Θα δώσουν και πάλι δάνεια.
θα μπορούμε (όσοι μπορούσαμε και πριν) να γυρίσουμε στα πάλια. Να έχουμε χρήμα στην τσέπη και να αγοράζουμε ότι ποθεί η ψυχή μας. (Με αντάλλαγμα, αέρα... ή μήπως όχι;)
Ή τουλάχιστον έτσι μας λένε ότι θα ξαναγίνει. Άσχετα όμως από το αν θα γίνει αυτό ή όχι, εκεί θέλουμε να ξαναγυρίσουμε; Δεν μάθαμε τίποτα τελικά;
Έχουμε ένα τεράστιο κοινωνικό έλλειμμα, έλλειμμα πολιτικής κουλτούρας και κριτικής σκέψης. Αν μας τα έδιναν πίσω όλα αυτά είμαστε έτοιμοι να πούμε και ευχαριστώ, καταδικάζοντας τα παιδιά μας, το μέλλον μας, και πουλώντας την ψυχή μας για μια επιστροφή στην ασφάλεια του μισθού και της τηλεοπτικής διασκέδασης μας.

Και θα μου πείτε κάποιος που έχει χάσει τα πάντα και το μέλλον είναι αβέβαιο για αυτόν και την οικογένειά του κατανοητό να πει ναι και να νιώσει ανακούφιση, και δίκιο θα έχετε.
Αυτό όμως είναι που μας κάνει ανθρώπους; Το να βλέπουμε μέχρι εκεί που φτάνει η μύτη μας και να νιώθουμε ότι όλα καλά, ή το να προσπαθούμε να δούμε καθαρά και να στοχεύουμε σε κάτι καλύτερο, κάτι διαφορετικό, κάτι ανώτερο;

Πιθανώς να το έχω ξαναπεί εδώ μέσα, αλλά θα το πω ακόμα μία φορά. Οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για το καλύτερο, αλλά δυστυχώς πάντα καταλήγουμε (ως σύνολο) να κάνουμε το χειρότερο. Έχουμε την δυνατότητα να γίνουμε ένα, και μαζί να απλώσουμε το χέρι μας προς τον ουρανό, αλλά τελικά χρησιμοποιούμε τα μέσα που μπορούν να μας ενώσουν για να νιώθουμε πιο μακριά καθώς είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο.
Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον ο καθένας μόνος του, να αλλάξουμε μέσα μας, να διώξουμε τα πάθη μας και να κάνουμε κάτι καλύτερο μέσα στο 2013.

 Γιά το 2013 ας μην επιδιώξουμε να γυρίσουμε στα παλιά, στήν ζωή με μόνο στόχο τη προσωπική ικανοποίηση. Ας προσπαθήσουμε να μάθουμε και να αναλύσουμε όσα περισσότερα μπορούμε από αυτά που μας περιβάλλουν, να στοχαστούμε βαθιά και να δούμε τι έχει πραγματικά αξία, που θα έπρεπε να βαδίζουμε σαν άτομα και σαν ανθρωπότητα. Και στη συνέχεια ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε σιγά-σιγά ως άτομα, και έτσι να αλλάξομε τον κόσμο γύρω μας, προς κάτι ανώτερο.

Bloody virus cocktail

Πριν από αρκετό καιρό με είχε πιάσει πάλι η προκοπή και διάβαζα βιολογία, συγκεκριμένα για σούπερ-ιούς. Ιούς που έχουν υψηλή μεταδοτικότητα και μπορούν εργαστηριακά να τροποποιηθούν άνετα για να χρησιμοποιηθούν κατά ανθρώπων, σαν όπλο ας πούμε.
Συγκεκριμένα διάβαζα για δύο ιούς, τον πρώτο δεν θυμάμαι ατυχώς ονομασία και δεν βρίσκω που διάβαζα για αυτόν, υπόσχομαι να επανέλθω. Ο δεύτερος είναι η ευλογιά.

Εδώ και καιρό σκεφτόμουν αν θα μπορούσε να τροποποιηθεί ώστε να συνδυαστεί με κάποιον άλλο ιό, έμπολα ας πούμε ή κάνα-δύο άλλους, για να δημιουργήσει ένα ιό που θα είναι σούπερ μεταδοτικός και σούπερ θανατηφόρος. Σήμερα το ξανασκεφτόμουν και είπα να το ψάξω λίγο στο νετ. Και τι βρήκα; Ο ναι, κάποιοι επιστήμονες είχαν σκεφτεί ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό το πράγμα, και όχι μόνο, το έχουν δημιουργήσει κιόλας, εδώ και δέκα χρόνια περίπου στη Ρωσία. Οι Αμερικανοί που επίσης έχουν στις βίο-αποθήκες τους τον ιό της ευλογιάς δεν αποκαλύπτουν τι κάνουν με αυτόν.

Αμέσως ξεκαθάρισε ένα σκηνικό επιστημονικής φαντασίας μπροστά στα μάτια μου.  Οι άνθρωποι έχουμε γίνει παρά πολλοί πάνω στον πλανήτη, καταστρέφουμε το περιβάλλον και εξαντλούμε τις πρώτες ύλες με απίστευτους ρυθμούς. Τι πιο λογικό για αυτούς που μας διοικούν πίσω από τις κουρτίνες σε παγκόσμιο επίπεδο από το να εξελίξουν κάτι τέτοιο;

Το σκεπτικό: εξελίσσουμε τον ιό, εξελίσσουμε το εμβόλιο, φτιάχνουμε δυο-τρεις πανδημίες στυλ γρίπης των χοίρων να δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα (διασπορά, εμβολιασμός, χρόνοι κτλ). Διαλέγουμε 600 εκατομμύρια άτομα που χρειαζόμαστε για να συνεχίσει να λειτουργεί το σύστημα όπως το θέλουμε, τα εμβολιάζουμε, και εξαπολύουμε τον ιό ανά τον κόσμο.

Αποτέλεσμα; Σε ελάχιστο χρόνο (μήνα;) η πλειονότητα του κόσμου θα πεθαίνει στον δρόμο από αιμορραγικό πυρετό και η κατάσταση θα θυμίζει σκηνικό αποκάλυψης από ταινία με ζόμπι.
Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Ίσως.  Το σίγουρο είναι ότι ο πλανήτης δεν μας αντέχει άλλο ( σε 15 χρόνια δεν θα υπάρχουν οι πάγοι στους Πόλους) και ότι κάποιοι έχουν ήδη εξελίξει αυτούς τους ιούς.

Edit: Κάποιοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι μπορούν να εξελίξουν ιούς που θα νοσούν μόνο συγκεκριμένα φυλετικά γκρουπ. Μάλιστα...

Network - An interwoven world of relationships

Είμαστε όλοι διασυνδεμένοι μεταξύ μας. Και δεν εννοώ ηλεκτρονικά. Είμαστε μέλη, κόμβοι σε κάποιες περιπτώσεις, ενός μεγάλου δικτύου ατόμων και ιδεών, ιδεών που πολλές φορές δεν περιορίζονται χρονικά και τοπικά.

Η πληροφορία είναι παντού γύρω μας, και πλέον πιο εύκολα προσβάσιμη από ποτέ. Και όμως, παρατηρώ όλο και μεγαλύτερη αυτοάρνηση από όλο και περισσότερο κόσμο να χρησιμοποιήσει τη γνώση που του προσφέρεται. Αυτό το δίκτυο με την απίστευτη δυναμική τελικά καταλήγει να αναλώνεται σε μικροπράγματα.

Σαν καθρέφτης του κοινωνικού δικτύου το παγκόσμιο ηλεκτρονικό δίκτυο όσο αποκτά περισσότερους χρήστες, τόσο μεταμορφώνεται από ένα εργαλείο γνώσης με απίστευτη δυναμική, σε κάτι που χρησιμοποιούμε ευκαιριακά για μικροπράγματα.

Πιθανώς κάποια στιγμή να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη σύγκληση αυτών των δικτύων, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα δεν θα είναι προς την κατεύθυνση μιας πραγματικής προόδου του ανθρώπινου είδους.

Nightmares and Daymares on Skin

Μερικές φορές νιώθω να πνίγομαι, να μην αντέχω να βλέπω άλλο αυτά που γίνονται γύρω μου, και αδύναμος να τα σταματήσω.
Ήμουν με ελάχιστο ύπνο από διακοπές και δουλειά και γυρίζοντας σήμερα απόγευμα από δουλειά είπα να ξαπλώσω μια ωρίτσα.
Ξύπνησα έχοντας δει φρικιαστικές εικόνες. Οι τελευταίες δύο ήρθαν με το να βλέπω  ταυτόχρονα δύο ιστορίες και ήταν τόσο σοκαριστικές που πετάχτηκα από τον ύπνο μου.

Στην μια ιστορία έβλεπα στην Ιαπωνία μια στροφή σε ένα τρενάκι λούνα-παρκ, και εκεί περνούσαν βαγόνια με μαθητές από τις ΗΠΑ σε διακοπές. Η στροφή είχε γίνει διάσημη όταν εκεί αυτοκτόνησε σε μια ταινία ο πρωταγωνιστής, μαθητής από τις ΗΠΑ, και έβλεπα να γίνονται μπροστά μου, στην πραγματικότητα πολλές αυτοκτονίες από παιδιά σαν τα κρύα τα νερά.

Είχαν τα πάντα, κανείς από τους γύρω τους δεν περίμενε να κάνουν κάτι τέτοιο, και όμως αυτά πηδούσαν στο κενό ανέκφραστα με διάφορους τρόπους, το καθένα με τον δικό του. Ακόμα και πέφτοντας, φτάνοντας στο τέλος της ζωής τους, δεν έβλεπα κάποια έκφραση τρόμου στο πρόσωπό τους. Ήταν σαν να το είχαν πάρει 100% απόφαση και ακόμα και την τελευταία στιγμή είχαν μόνο αυτή την ιδέα στο μυαλό τους.

Στην παράλληλη ιστορία μιλούσα με μια γυναίκα από τη Λιβερία. Ήταν και άλλος κόσμος στη συζήτηση. Είπα κάτι σαν αστείο και μου απάντησε με μια μικρή πρόταση με κλάματα, πραγματικά απελπισμένη. Πραγματικά δεν είχα κάτι να πω η να απαντήσω στη γυναίκα αυτή, ότι και να έλεγα τα πράγματα γινόντουσαν χειρότερα, με κοιτούσε με ένα στυλ "καλά με κοροϊδεύεις τώρα με αυτά που λες;".

Οι λευκοί είχαμε πάει στην πατρίδα της, την Αφρική, είχαμε πάρει από αυτούς τους ανθρώπους ότι είχαν ως φυλές , γνώσεις, έθιμα και τρόπο ζωής, και τους είχαμε δώσει κράτη, πείνα, όπλα, μαζικούς πολέμους.

Ήταν σαν να έβλεπα ταυτόχρονα το αδιέξοδο της πιο προηγμένης  κοινωνίας στον κόσμο, και τον πόνο που έχουμε προκαλέσει σε κάποια από τις πιο ταλαιπωρημένες   κοινωνικές ομάδες.
Θα ευχόμουν να μην βλέπω τέτοια όνειρα, αλλά από την άλλη είναι μια πραγματικότητα στην οποία δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια, και την οποία νιώθω ανήμπορος να αλλάξω σε κάτι καλύτερο. Είμαι;

The golden rules of Alithia

Σκεφτόμουν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ως άτομα μέσα στην κοινωνία ώστε να ζούμε πιο αρμονικά μεταξύ μας. Είπα να φτιάξω ένα κατεβατό με φρασούλες τις οποίες θα μπορούσαμε όλοι να διδασκόμαστε από μικροί και να φρεσκάρουμε μία φορά την εβδομάδα ώστε να τις έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας, στην προσπάθεια μας να κάνουμε την καθημερινότητα μας καλύτερη.
Όσοι κατέχουν μηχανισμούς διανόησης που τους επιτρέπουν να βλέπουν τα πράγματα πιο καθαρά το πιο πιθανό είναι να βρουν αυτό που κάνω αστείο, ίσως να πουν και ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έχει αρνητικά αποτελέσματα στην εξέλιξη της λογικής σκέψης ενός ατόμου.
Εγώ όμως (ελπίζω πως) ανήκω στη πλειονότητα του κόσμου που έχει μια μέση προς τα κάτω δυνατότητα επεξεργασίας τον δεδομένων που παίρνει από τον κόσμο γύρω του, και ως τέτοιο άτομο νιώθω πως στο περιβάλλον που ζω αυτή τη στιγμή μια τέτοια λίστα θα βοηθούσε.
Οπότε την γράφω αρχικά για εμένα, και ελπίζω εν καιρό και με την συμβολή σας (αν υπάρχει διάθεση και πίστη σε κάτι τέτοιο δηλαδή) να την συμπληρώνω.
Έχουμε λοιπόν τα εξής μέχρι στιγμής:

- Ποτέ μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θα ήθελες να κάνουν οι άλλοι σε εσένα.

- Πριν κάνεις κάτι σε κάποιον, βάλε πρώτα τον εαυτό σου στην θέση του.

- Αναλάμβανε πάντα την ευθύνη των πράξεών σου.

- Οι πράξεις μιλούν δυνατότερα από τις λέξεις.

- Το κοινό συμφέρον είναι και προσωπικό συμφέρον.

- Δείξε σεβασμό στο περιβάλλον σου, είτε αυτό είναι η φύση, είτε οι συνάνθρωποι σου, είτε η γειτονιά ή η πόλη σου. Κάθε κακό που κάνεις σε αυτά καταλήγει να βλάπτει εσένα.

... to be continued.

Σήμερα κοινώνησα

Η πολιτική (κανονικά) είναι λειτούργημα, όχι επάγγελμα. Όποιος αποφάσιζε να ασχοληθεί με την πολιτική ζωή της περιοχής του θα έπρεπε να έχει πάρει απόφαση ότι αφιερώνει την ζωή του, τον χρόνο του, για το καλό των γύρω του, των συμπολιτών του και της περιοχής του.

Αντίθετα αυτό που συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο, και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, είναι ότι έχουμε επαγγελματίες πολιτικούς. που ή πολιτική αποτελεί γι'άυτούς καριέρα, παρ'ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν δουλέψει ούτε μία μέρα στη ζωή τους. Και αντί να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του τόπου τους και των πολιτών του τόπου αυτού, δρουν με πελατειακό τρόπο, εξυπηρετώντας τα προσωπικά τους συμφέροντα, και αυτών που τους βοηθούν να διατηρούν τη θέση τους, είτε αυτοί είναι ψηφοφόροι, είτε μεγαλοεπενδυτές, είτε άτομα με συγκεκριμένη διεθνή πολιτική ατζέντα.
Σε περιπτώσεις μάλιστα η δράση τους φτάνει να θυμίζει τον τρόπο λειτουργίας εγκληματικών οργανώσεων και άλλα παρόμοια.

Το ότι αυτό που ονομάζουμε κοινωνία δείχνει ανοχή σε αυτό, και σε κάποιες περιπτώσεις προσπαθεί κοντόφθαλμα να επωφεληθεί μάλιστα από την κατάσταση, δείχνει σε μεγάλο βαθμό ότι το πρόβλημα είναι κοινωνικό και όχι πολιτικό στη βάση του. Και αυτό προκαλείτε από διάφορους παράγοντες, ο κύριος εκ των οποίων είναι η έλλειψη κριτικής σκέψης εκ των πολιτών, καθώς και έλλειψη αξιακού συστήματος, έστω ως αντικαταστάτη της κριτικής σκέψης.

Βέβαια σαν αντίλογο θα μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει το επιχείρημα ότι το σύστημα είναι έτσι δομημένο ώστε να μην προωθεί την κριτική σκέψη, και με αυτό τον τρόπο να καταπνίγει οποιαδήποτε φωνή διαφορετικής ή λογικής σκέψης, σκέψης δομημένης σε αρχές ή λύσεις που αποβλέπουν στο γενικότερο καλό, υπολογίζοντας πάντα στη διαφορετικότητα του κάθε ατόμου.Αν όμως δεν προσπαθήσει ο καθένας να κινήσει τα πράγματα προς την κατεύθυνση που θεωρεί σωστή, ακόμα και αν μετά από μελέτη δεν προβλέπει κάποια αλλαγή, τότε σε ποια ακριβώς θέση τοποθετεί τον εαυτό του μέσα στο σύστημα?

We will never die ή blog of ages

Είμαστε τα ψηφιακά σκουπίδια της δικτυωμένης εποχής, ακόμα και αν εμείς φύγουμε αύριο από αυτόν τον κόσμο, ο θόρυβος μας, οι ιδέες ή, στις περισσότερες περιπτώσεις, τα σκουπίδια μας, θα συνεχίζουν να υπάρχουν στον άυλο κυβερνοχώρο και να μολύνουν το όποιο δίκτυο.
Μέχρι ίσως κάποια μέρα να σβηστούν όλα τα ίχνη μας, ή ακόμα και το δίκτυο να πάψει να υπάρχει, στην υφιστάμενη τουλάχιστον μορφή.
Αναλογισμοί στο παραπάνω θα μπορούσαν να γίνουν πολλοί, (ως άλλος καλλιτέχνης) αφήνω ο καθένας να κάνει τους δικούς του.

Αλήθεια και Ενότητα

   Αλήθεια και ενότητα.
   Δύο έννοιες και ταυτόχρονα δύο εργαλεία που θα έπρεπε να χρησιμοποιεί κάθε κοινωνία που θέλει να ονομάζεται πολιτισμένη. Απαιτούν βέβαια μεγαλύτερα επίπεδα συνειδητότητας για την κατανόηση της αναγκαιότητας τους, αλλά μέσα σε ένα περιβάλλον συνεργασίας και θετικής οπτικής θα μπορούσαν να αποτελέσουν το αποδεκτό σύστημα ακόμα και για τους περισσότερους που δεν βρίσκονται ακόμα στα επίπεδα αυτά.

   Βέβαια η πορεία προς κάτι τέτοιο όταν προερχόμαστε από ένα σύστημα αξιών (ή έλλειψης αυτών) όπως το σημερινό, όπου προωθεί αντιδιαμετρικά αντίθετες όψεις του γίγνεσθαι, είναι τρομερά δύσκολη και με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας, αλλά καμία φορά η προσπάθεια και η προσωπική πορεία έχει μεγαλύτερη σημασία από το τελικό αποτέλεσμα. Εξάλλου σε όλη την πορεία την ανθρωπότητας μόνο μικρές , κυρίως απομονωμένες κοινωνίες κατάφερναν να κινηθούν προς αυτή τη κατεύθυνση, οπότε σημασία έχει η διατήρηση της διαφορετικότητας των ιδεών μας, παρά η επικράτηση τους.

Υ.Γ. Οι παραπάνω απόψεις δεν με χαρακτηρίζουν απόλυτα, απλά θέλω να αποτελέσουν τροφή για σκέψη.

My precious

Κάθε τι είναι τόσο πολύτιμο, όσο μοναδικό είναι. Και τι πιο μοναδικό από την ανθρώπινη ύπαρξη, από τη μίξη γεννετικού υλικού, βιωμάτων, συναισθημάτων και προσωπικότητας που απαρτίζει καθένα από εμάς και τον κάνει τόσο διαφορετικό και τόσο μοναδικό.
Τι πιο πολύτιμο από αυτό; Και από το συνδυασμό μοναδικών ανθρώπων σε μοναδικές στιγμές για την ζωή του κάθε ενός από αυτούς.

Η Ελλάδα χάνει λάδια

Και μαζί με αυτή τα αυτοκίνητα συμπαθητικών τσιγγάνων, αντιπαθητικών γυφτοβούλγαρων, μεροκαματιάρηδων νταλικέριδων και "πληθωρικών" φορτηγατζίδων, ελληναράδων που δεν έχουν περάσει ΚΤΕΟ και δεν έχουν κάνει σέρβις, παρ'όλα αυτά δίνουν λεφτά για κουταμάρες, αλλά όχι για την ασφάλεια τους στο δρόμο. Και πάω εγώ με την μοτοσυκλέτα να πάρω την στροφή, και κάνω τον σταυρό μου που παρ'όλο το γλίστρημα δεν βρέθηκα σε κάποιο γκρεμό. Και πάω με το αυτοκίνητο στο ψιλοβρόχι να πατήσω φρένο, και παρα λίγο να περάσω τις λεωφόρους κάθετα.
Η κρίση λοιπόν σκοτώνει, με παραπάνω από έναν τρόπους. Δεν είναι μόνο αυτοί που αυτοκτονούν από τα χρέη (γιατί η κοινωνία μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι μόνο το χρήμα έχει αξία, από την στιγμή που θα έπρεπε να λείπει εντελώς από την εξίσωση), δεν είναι μόνο αυτοί που παθαίνουν εγκεφαλικά και εμφράγματα. Δεν είναι μόνο αυτοί που πεινάνε και ξενιτεύονται.
Είμαστε και όλοι εμείς, που καλούμαστε για λόγους δουλειάς και αναψυχής να χρησιμοποιήσουμε καθημερινά τους δημόσιους δρόμους για να μετακινηθούμε, που πλέων έχουν καλυφθεί από λάδια από σπασμένα αυτοκίνητα τσιγγάνων, φορτηγά της δεκαετίας του '80, ασυντήρητα αυτοκίνητα που ελάχιστα πλέων (κρίση βλέπετε) κάνουν σέρβις και περνάνε ΚΤΕΟ (κανονικά, όχι με "λάδωμα", pun intended).
Και η τροχαια, αντι να σταματησει ολους τους επικινδυνους με τα 4 διαφορετικα λιωμενα λαστιχα που τρεχουν και λαδια απο κατω (εκτος απ'όλα τα αλλα), κοιταει να σε πιασει αν πας με 130 σε μια τεραστια, αδεια εθνικη οδο.
Θα ηθελα να δω αν τραυματιζοταν το παιδι τους για καποιον απο τους παραπανω λογους, ποιον θα κατηγορουσαν?
Προσοχη συναδελφοι, αν ερθετε προς Κορινθια (Λουτρακι εως Ξυλοκαστρο κυριως) οι δρομοι ειναι καλυμενοι με λαδια. Αν δε βρεξει...
Προσοχη, γιατι κανεις δεν θα προσεξει για εμας!

Υ.Γ. Δηλωνω οτι γραφωντας τα παραπανω δεν εχω καποιο ρατσιστικο αισθημα για καποια κοινωνικη ή φυλετικη ομαδα, και οποιος πιστευει το αντιθετο, εχει προβλημα!

17-06-2012 : ANTIO ΕΛΛΑΔΑ

17-06-2012
ΑΝΤΙΟ ΕΛΛΑΔΑ
Η δημοκρατία της διαφθοράς και ο όχλος της βλακείας κατάφερε να σε διαμελίσει ολοκληρωτικά.
(Εύχομαι να βγω λάθος...)

Bring on the change! (Φερ' τα ρέστα!)

Χθες το βράδυ έπινα μια μπυρίτσα με τους γνωστούς-αγνώστους Μαρίνο και Βλάση, συζητώντας τα δικά μας. Η συζήτηση περιελάμβανε από βλαστοκύτταρα και ρετρο-ιούς, μέχρι το αν υπάρχει ελεύθερη βούληση και αν το Iron Sky είναι καλή ταινία. Κάτι που μου είπε ο Μαρίνος, και φάνηκε να βρίσκει και τον Βλάση σύμφωνο, είναι ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας, βάζοντας έστω μια ιδέα στο μυαλό ενός ανθρώπου. Σύμφωνοι, μπορεί αυτός ο άνθρωπος να την μεταδώσει σε κάποιον άλλο, και αυτός ο άλλος να καταλήξει πλανητάρχης και να αλλάξει τον κόσμο για το καλύτερο, αλλά εγώ παραμένω απαισιόδοξος. Όχι ότι τα έχω παρατήσει, προσπαθώ με όποιο τρόπο έχω εύκαιρο να αλλάξω τα πράγματα προς μια κατεύθυνση που εγώ και η λογική μου θεωρούν καλύτερη. Το αν αυτό το κάνω για να νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου, ή για να αλλάξω το μικρόκοσμο μου (αφού είπαμε είμαι απαισιόδοξος και δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι δραματικά από τις κινήσεις μου), είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο, δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή.

Και γιατί είμαι απαισιόδοξος; Να δώσω ένα μικρο παράδειγμα... σκεφτόμουν σήμερα πάλι ένα σημείωμα που διάβασα τελευταία. Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά έχουμε μια σειρά από πολιτικές αυτοκτονίες στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό (χώρια από τις άλλες), η μια μάλιστα ήταν στην κεντρικότερη πλατεία της Ελλάδας, στην πλατεία συντάγματος, απέναντι από την Ελληνική βουλή. Γι' αυτό το σημείωμα μιλάω. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει μεν για τους προσωπικούς τους λόγους, αλλά κυρίως για πολιτικούς, ελπίζοντας ότι θα δώσουν το έναυσμα για μία αλλαγή στην κοινωνία μας. Και βλέπω ότι η μια αυτοκτονία πέρασε στα ψιλά γράμματα, ενώ οι υπόλοιπες δεν έφτασαν καν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (και αποχαύνωσης). Αλλά και αυτή η μία αυτοκτονία, πίστευα (το ίδιο ίσως και ο κύριος που πήρε την ζωή του) ότι θα αφυπνίσει με κάποιο τρόπο τον ελληνικό λαό.
Αλλά μάταια. Όλοι φαίνεται να συνεχίζουν στον ίδιο δρόμο, να συζητάνε για το πως θα χάσουν λιγότερα χρήματα και άλλα παρόμοια. Αντί να ξυπνήσουν και να κάνουν μια προσπάθεια για αλλαγή. Τι αξία έχει μια ανθρώπινη ζωή μπροστά στο χρηματοπιστωτικό σύστημα; Για μένα, ατελείωτη, αλλά στη σύγχρονη Ελλάδα μάλλον καμία.

Δεν ξέρω με ποιά μέθοδο, αλλά πρέπει να βρούμε κάποιο τρόπο να απαλλαγούμε από αυτά που μας φέρνει το χρήμα, αν και από τη χθεσινή συζήτηση οι φίλοι με έπεισαν σε μεγάλο βαθμό (αλλά όχι τελείως, δεν πρόλαβα να αναπτύξω την ιδέα μου) ότι κάτι τέτοιο θα απαιτούσε αλλαγή της παγκόσμιας κοινωνίας, κάτι μάλλον απίθανο.
Και έτσι εγώ παραμένω απαισιόδοξος, αλλά συνεχίζω να μιλάω γιά αυτά που πιστεύω και να ψάχνω για να μάθω περισσότερα, ώστε η άποψη μου να είναι πιό σωστά διαμορφωμένη. Και αν στην πορεία γίνει αυτό που λένε οι φίλοι, δηλαδή να δώσω για παράδειγμα σε κάποιον (έστω και με διαφορετικές απόψεις από εμένα) το έναυσμα για δράση, καλοδεχούμενο. Είμαστε εδώ και μαζί για να αλληλοεπιδρούμε εξάλλου, και γι' αυτό θα ήθελα να διαβάσω τις απόψεις σας πάνω στο θέμα.


Υ.Γ.1 Δεν βγάλατε νόημα απο τα παραπάνω γιατί είναι μπερδεμένα; Λοιπόν, ούτε και εγώ!
Υ.Γ.2 Οι φίλοι βασικά δεν ενοούσαν οτι μπορούμε να αλλάξουμε τα παντα σε καθολικό βαθμό, αλλά να αλλάξουμε τον κόσμο "μας". Κάτι είναι και αυτό...

Το φυλάς?

Αγαπητοί φίλοι και φίλες οδηγοί, σήμερα θέλω να σας μιλήσω για μια επαναστατική τεχνολογία που τοποθετείτε στα αυτοκίνητα και λοιπά οχήματα τον τελευταίο καιρό. Τα περισσότερα οχήματα στην χώρα μας είναι ήδη εξοπλισμένα με το εν λόγο σύστημα, ενώ μπορεί με μικρή τροποποίηση να τοποθετηθεί και σε όσα οχήματα δεν διαθέτουν. Το σύστημα χρησιμοποιείτε όταν στρίβουμε, αλλάζουμε πορεία ή σταθμεύουμε, και είναι αυτό που στα Ελληνικά ονομάζουμε ΦΛΑΣ. Α, το ξέρετε ήδη είπατε; Τότε γιατί το 80% από εσάς δεν το χρησιμοποιεί για καμία από τις παραπάνω χρήσεις, πρέπει εγώ να ρίχνω τα χαρτιά για να μαντέψω τι ακριβώς θέλετε να κάνετε κάθε φορά που πατάτε φρένο τελευταία στιγμή χωρίς να διαφαίνεται κάποιος λόγος ανάγκης και χωρίς να δίνετε σήμα για το τι θέλετε να κάνετε; Είναι τοποθετημένο εκεί αριστερά από το τιμόνι σας, δεν σας αυξάνει τον λογαριασμό της ΔΕΗ, και αν σας έχει καεί η λάμπα έχει στα βενζινάδικα με μισό ευρώ. Γυμνάζετε και τον καρπό σας που έχει κολλήσει στο κινητό τόση ώρα. Ξέρω ότι όσοι δεν χρησιμοποιείτε φλας μάλλον δεν διαβάζετε και αυτό, αλλά εγώ είμαι εδώ και τα λέω για να με διαβάζω και να γουστάρω, στην υγειά μου λοιπόν!

Λίγη γκρίνια ακόμα

Σε αυτό το πόστ θα κάνω κάτι που μου αρέσει πολύ, θα γκρινιάξω λίγο, μιας και ο φίλος μου ο Μαρίνος λέει ότι δεν το κάνω συχνά τελευταία και του έχει λείψει, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά (χεχε).
Αφορμή, η αίσθηση που μου έχει δημιουργηθεί τις τελευταίες μέρες ότι αυτή η χώρα κάνει τα πάντα για να μου δείξει ότι η ζωή μου δεν έχει καμία άξια, και ότι δεν θα δίσταζε να μου την πάρει σε μια στιγμή, χωρίς μάλιστα να υπάρχει κάποιος λόγος. Και όταν λέω χώρα, δεν εννοώ μόνο το κράτος, αλλά και τους πολίτες.
Μου δείχνει κάθε μέρα πως δεν αξίζει να ζω, γιατί πολιτισμικά και πολιτιστικά όταν αλλάζει κάτι, θα είναι προς το χειρότερο.
Βγαίνω να πάω στη δουλεία μου, και μέσα σε ένα χιλιόμετρο αντιπετωπίζω νταλίκες να περνάνε διασταυρώσεις με στοπ μπροστά μου χωρίς να σταματήσουν (στο παρατσάκ την γλίτωσα), και κυρίες που μιλάνε στο κινητό και παραβιάζουν προτεραιότητες, και σε βλέπουν να έρχεσαι φρεναριστός (ευτυχώς που πήγαινα σιγά) και σου πατάνε και κόρνα και σε βρίζουν και από πάνω!
Και μένω σε χωριό να φανταστείτε, που δεν έχει πολύ κίνηση τριγύρω.
Αγαπητοί κύριοι και κυρίες, νταλικέρηδες και νοικοκυρές, την επόμενη φορά που θα το κάνετε αυτό, ίσως να μην είμαι εγώ εκεί, που έχω τα μάτια μου 14 και προλαβαίνω να πατήσω και φρένο. Ίσως να είναι το παιδί σας με ποδήλατο και να το περάσετε από πάνω. Πρέπει να σκοτώσετε δηλαδή για να καταλάβετε;
Και με όλη την κοινωνική και πολιτική σας δράση, θέλετε να διώξετε τα παιδία σας σε άλλη χώρα, ή απλά να τα κάνετε μίζερα;
Με αυτά και πολλά άλλα μου δίνεται συνεχώς η εντύπωση ότι κάνουν τα πάντα για να πουν ότι άσχετα με το ποιος είμαι, ο πιο καλός ή πιο κακός άνθρωπος, ο πιο μορφωμένος ή όχι, ο πιο έξυπνος η κουτός, η ζωή μου δεν έχει καμία αξία, ούτε σε απόλυτα νούμερα, ούτε ως ποιότητα και νόημα.
Και δεν είμαι και κανένας "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" ελληνάρας, είμαι απόλυτα συμβιβασμένος με το γεγονός ότι είμαι μια σταγόνα στον ωκεανό, ένας κόκκος σκόνη στο κοσμικό σύμπαν, και παρ'όλα αυτά μου δημιουργούν αυτό το αίσθημα, τη στιγμή που το μόνο που θέλω να κάνω είναι να ζήσω τη ζωή μου όμορφα, με αυτούς που αγαπώ.
Και έτσι κάποιες στιγμές που έρχεται στο μυαλό να τα παρατήσω όλα και να πάω στην California, ή στη Νέα Ζηλανδία, ή δεν ξέρω και εγώ που αλλού, και να κάνω μια νέα αρχή από το μηδέν (όχι πως εκεί θα είναι απαραίτητα πολύ διαφορετικά τα πράγματα σε αυτό το θέμα).
Και κάποιες άλλες στιγμές με πιάνει το πείσμα, και λέω όχι, θα κάτσω και θα το παλέψω, θα κάνω το δικό μου. Αρκεί να μην με πετύχει κάποιος από τους δεκάδες που με σημαδεύουν στον δρόμο ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ....

Rain & Sunshine - the beginning

Sunshine don't come on Sunday mornings

Αυτό το blog ήθελα να το ξεκινήσω εδώ και μήνες, ίσως χρόνια.
Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξει τον κόσμο.
Ελάχιστοι θα το διαβάσουν, και ακόμα πιο λίγοι θα αφιερώσουν τον χρόνο να καταλάβουν το τι ακριβώς εννοώ με αυτά που γράφω.
Πιθανώς να μην το στείλω ούτε σε φίλους.
Παρ'όλα αυτά εδώ είμαι και το γράφω. Χρειάστηκε να γίνει κάτι παράδοξο για να ξεκινήσω όμως.
Η ώρα είναι 5 το πρωί, ξύπνησα από άπνοια (ξέρετε, λίγο η ζεστή, λίγο είχε μείνει το δωμάτιο από οξυγόνο, λίγο το ένα κλεισμένο ρουθούνι και το άλλο μισό να λειτουργεί...).
Και αντί ως συνήθως να προσπαθήσω να ξανακοιμηθώ για να πάω για δουλεία το πρωί, αποφάσισα να ξεκινήσω εδώ.
Ο λόγος; Το όνειρο που έβλεπα όταν ξύπνησα. Και το γράφω, όχι τόσο για να μοιραστώ το όνειρο αυτό καθ'εαυτό μαζί σας, αλλά το τι κρύβεται από πίσω.
Καταλύτης για το όνειρο ήταν μια βόλτα για μπύρα με τον φίλο μου τον Βλάση (γεια σου φίλε!), και μετά από 2 μπύρες φαίνεται ήρθε η έμπνευση στον ύπνο. Όπως μου έλεγε ο φίλος μου ο Δημήτρης που δουλεύουμε μαζί (γεια σου και εσένα φίλε!) για τον φίλο μας τον Μήτσο, ο οποίος του είχε στείλει ένα καταπληκτικό  μουσικό κομμάτι που είχε γράψει στον υπολογιστή του με την κιθάρα του και προγραμματίζοντας τα υπόλοιπα, και μετά δεν μπορούσε να το ξαναπαίξει ή να το θυμηθεί, γιατί όταν το έγραφε είχε πιει μισό μπουκάλι βότκα!
Έτσι και εγώ, θυμάμαι το τέλος από ένα μακρύ όνειρο. Ήμουν λέει με κάποιον (μάλλον με κάποια, με την κοπέλα μου) και είχαμε μια φιλοσοφική συζήτηση σε βαθος. Και ταυτόχρονα είχα βάλει σε κάποιο πικάπ που βρισκόταν στον χώρο (ξέρετε πως αλλάζουν λίγο οι χώροι κτλ στα όνειρα) ένα 10' EP των Faith No More, το οποίο έβλεπα κανονικά στον ύπνο μου, με το φαγωμένο από τα χρόνια εξώφυλλο του, με τις αφεντομουτσούνες τους μπροστά, τα γραφικά και τους τίτλους τους από πίσω, με χρωματισμούς που μόνο αυτοί θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει κάπου στην καριέρα τους.
Και ταυτόχρονα με όλα αυτά, άκουγα και ολόκληρα τα 6 κομμάτια, κανονικά με ενορχήστρωση Faith No More και με τον Patton να τραγουδά με τον χαρακτηριστικό του τρόπο από πάνω.
Και μου έκαναν εντύπωση λέει οι στίχοι, μου άρεσαν, και κοίταξα και είδα λέει ότι είναι από κάποιο δοκίμιο του Williiam Blake.
Και γι'αυτό βρήκα (στο youtube σε pc?) και ένα βίντεο από την εποχή του ep, όπου είχε συνέντευξη του Patton να μιλά για το πως ήρθε η ιδέα για το άλμπουμ, και για το δοκίμιο του Blake και για διάφορα άλλα, μερικά από τα οποία τα θυμάμαι ακόμα, παρ'όλο που έχουν περάσει πάνω από 45 λεπτά που ξύπνησα, και συνήθως δεν θυμάμαι όνειρα. Και από πίσω από την συνέντευξη στο βίντεο έπαιζαν κλιπάκια από τα τραγούδια.
Για να τα πάρουμε όλα από την αρχή για να δούμε τι έγινε εδώ. Είχα πιει δυο μπύρες με τον φίλο και κοιμόμουν. Και μέσα σε μια στιγμή ο εγκέφαλος μου δημιούργησε όλα αυτά, να βρίσκομαι κάπου και να κάνω φιλοσοφική συζήτηση με την κοπέλα μου, ενώ δημιούργησε ταυτόχρονα ένα ολόκληρο άλμπουμ με μουσική σύνθεσης Faith No More, της οποίας ακόμα και τώρα θυμάμαι σημεία, με στίχους από William Blake, με το εξώφυλλο του, με το βίντεο με τη  συνέντευξη του Patton.
Όλα αυτά με απόλυτη συνέπεια, μαζί και ταυτόχρονα, χωρίς μάλιστα να είμαι κάποιος μεγάλος φαν του συγκροτήματος, ή να έχω αφιερώσει και πολύ χρόνο να ακούω τη δικογραφία τους, λίγα και συγκεκριμένα έχω ακούσει, και σποραδικά.
Μέσα από αυτή τη μακροσκελή ιστορία θέλω να σας πω ότι το μυαλό σας είναι καταπληκτικό, έχει μια ατελείωτη δύναμη για δημιουργία, τόσο δυνατή που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο γύρω σας.
Μην το αφήνετε λοιπόν, χρησιμοποιήστε το, πάντα με στόχο το καλύτερο όμως.
Και έτσι ξεκίνησε και αυτό το blog...
Να'στε καλά!

Rain don't come on Sunday morning