Μερικές φορές νιώθω να πνίγομαι, να μην αντέχω να βλέπω άλλο αυτά που γίνονται γύρω μου, και αδύναμος να τα σταματήσω.
Ήμουν με ελάχιστο ύπνο από διακοπές και δουλειά και γυρίζοντας σήμερα απόγευμα από δουλειά είπα να ξαπλώσω μια ωρίτσα.
Ξύπνησα έχοντας δει φρικιαστικές εικόνες. Οι τελευταίες δύο ήρθαν με το να βλέπω ταυτόχρονα δύο ιστορίες και ήταν τόσο σοκαριστικές που πετάχτηκα από τον ύπνο μου.
Στην μια ιστορία έβλεπα στην Ιαπωνία μια στροφή σε ένα τρενάκι λούνα-παρκ, και εκεί περνούσαν βαγόνια με μαθητές από τις ΗΠΑ σε διακοπές. Η στροφή είχε γίνει διάσημη όταν εκεί αυτοκτόνησε σε μια ταινία ο πρωταγωνιστής, μαθητής από τις ΗΠΑ, και έβλεπα να γίνονται μπροστά μου, στην πραγματικότητα πολλές αυτοκτονίες από παιδιά σαν τα κρύα τα νερά.
Είχαν τα πάντα, κανείς από τους γύρω τους δεν περίμενε να κάνουν κάτι τέτοιο, και όμως αυτά πηδούσαν στο κενό ανέκφραστα με διάφορους τρόπους, το καθένα με τον δικό του. Ακόμα και πέφτοντας, φτάνοντας στο τέλος της ζωής τους, δεν έβλεπα κάποια έκφραση τρόμου στο πρόσωπό τους. Ήταν σαν να το είχαν πάρει 100% απόφαση και ακόμα και την τελευταία στιγμή είχαν μόνο αυτή την ιδέα στο μυαλό τους.
Στην παράλληλη ιστορία μιλούσα με μια γυναίκα από τη Λιβερία. Ήταν και άλλος κόσμος στη συζήτηση. Είπα κάτι σαν αστείο και μου απάντησε με μια μικρή πρόταση με κλάματα, πραγματικά απελπισμένη. Πραγματικά δεν είχα κάτι να πω η να απαντήσω στη γυναίκα αυτή, ότι και να έλεγα τα πράγματα γινόντουσαν χειρότερα, με κοιτούσε με ένα στυλ "καλά με κοροϊδεύεις τώρα με αυτά που λες;".
Οι λευκοί είχαμε πάει στην πατρίδα της, την Αφρική, είχαμε πάρει από αυτούς τους ανθρώπους ότι είχαν ως φυλές , γνώσεις, έθιμα και τρόπο ζωής, και τους είχαμε δώσει κράτη, πείνα, όπλα, μαζικούς πολέμους.
Ήταν σαν να έβλεπα ταυτόχρονα το αδιέξοδο της πιο προηγμένης κοινωνίας στον κόσμο, και τον πόνο που έχουμε προκαλέσει σε κάποια από τις πιο ταλαιπωρημένες κοινωνικές ομάδες.
Θα ευχόμουν να μην βλέπω τέτοια όνειρα, αλλά από την άλλη είναι μια πραγματικότητα στην οποία δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια, και την οποία νιώθω ανήμπορος να αλλάξω σε κάτι καλύτερο. Είμαι;
Ήμουν με ελάχιστο ύπνο από διακοπές και δουλειά και γυρίζοντας σήμερα απόγευμα από δουλειά είπα να ξαπλώσω μια ωρίτσα.
Ξύπνησα έχοντας δει φρικιαστικές εικόνες. Οι τελευταίες δύο ήρθαν με το να βλέπω ταυτόχρονα δύο ιστορίες και ήταν τόσο σοκαριστικές που πετάχτηκα από τον ύπνο μου.
Στην μια ιστορία έβλεπα στην Ιαπωνία μια στροφή σε ένα τρενάκι λούνα-παρκ, και εκεί περνούσαν βαγόνια με μαθητές από τις ΗΠΑ σε διακοπές. Η στροφή είχε γίνει διάσημη όταν εκεί αυτοκτόνησε σε μια ταινία ο πρωταγωνιστής, μαθητής από τις ΗΠΑ, και έβλεπα να γίνονται μπροστά μου, στην πραγματικότητα πολλές αυτοκτονίες από παιδιά σαν τα κρύα τα νερά.
Είχαν τα πάντα, κανείς από τους γύρω τους δεν περίμενε να κάνουν κάτι τέτοιο, και όμως αυτά πηδούσαν στο κενό ανέκφραστα με διάφορους τρόπους, το καθένα με τον δικό του. Ακόμα και πέφτοντας, φτάνοντας στο τέλος της ζωής τους, δεν έβλεπα κάποια έκφραση τρόμου στο πρόσωπό τους. Ήταν σαν να το είχαν πάρει 100% απόφαση και ακόμα και την τελευταία στιγμή είχαν μόνο αυτή την ιδέα στο μυαλό τους.
Στην παράλληλη ιστορία μιλούσα με μια γυναίκα από τη Λιβερία. Ήταν και άλλος κόσμος στη συζήτηση. Είπα κάτι σαν αστείο και μου απάντησε με μια μικρή πρόταση με κλάματα, πραγματικά απελπισμένη. Πραγματικά δεν είχα κάτι να πω η να απαντήσω στη γυναίκα αυτή, ότι και να έλεγα τα πράγματα γινόντουσαν χειρότερα, με κοιτούσε με ένα στυλ "καλά με κοροϊδεύεις τώρα με αυτά που λες;".
Οι λευκοί είχαμε πάει στην πατρίδα της, την Αφρική, είχαμε πάρει από αυτούς τους ανθρώπους ότι είχαν ως φυλές , γνώσεις, έθιμα και τρόπο ζωής, και τους είχαμε δώσει κράτη, πείνα, όπλα, μαζικούς πολέμους.
Ήταν σαν να έβλεπα ταυτόχρονα το αδιέξοδο της πιο προηγμένης κοινωνίας στον κόσμο, και τον πόνο που έχουμε προκαλέσει σε κάποια από τις πιο ταλαιπωρημένες κοινωνικές ομάδες.
Θα ευχόμουν να μην βλέπω τέτοια όνειρα, αλλά από την άλλη είναι μια πραγματικότητα στην οποία δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια, και την οποία νιώθω ανήμπορος να αλλάξω σε κάτι καλύτερο. Είμαι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου